پاشنه بلند!

...

ساعت ها در بازار قدم می زد...

آخرش هم دست خالی به منزل می آمد!

.

.

.

 اما در هر صورت پیدا می کرد،

کفشی که صدای پاشنه اش را نامحرم نشنود...

...

چادر ایرانی!

...

چادرش نه بال داشت و نه شال...

نه لبنانی بود نه مصری...

نه دانشجویی بود نه کارمندی...

.

.

.

چادرش همان چادر ساده ی ایرانی بود!

همان چادر مادر بزرگ هایمان...!

...

بزرگترین افتخار!

...

بزرگترین افتخارش

 این بود که روزانه صدها

 و هزارها جوان نگاهش می کردند!

.

.

 و این انتهای فقر فکری و محبتی وجودش بود...

...

حسن خدا!

...

تو را که حسن خدا داده است و حجله ی بخت

چه حاجت است که مشاطه ات بیاراید

...