اولین ها...

بعضی مانتو به تن،برخی چادر به سر!

فقط کمی تکان داده بود،فقط کمی،آن هم در حد چند ثانیه!

نه جایی را خراب کرده بود و نه کسی را...

زلزله را می گویم یا همان پس لرزه های بعد و قبل آن!

حال و هوای شهر را عوض کرده بود و برخی را وادار به فکر کردن.

فکر کردن یا خیال پردازی؟نمی دانم ولی بعضی حرف ها جای تامل داشت،تاملی عمیق!

شاید پاگرد طبقه ی دوم ساختمان بود که زن های ساختمان دور هم جمع شده بودند صحبت می کردند.

برخی ترسیده بودند،برخی نگران بودند،بعضی مانتو به تن،بعضی چادر به سر،مگر ربطی هم دارد؟نمی دانم شاید...

محور صحبت ها،یک سوال بود اگر دوباره زلزله آمد اولین چیزی را که بر می دارید چیست؟

و جواب های مختلف...

-من تمام طلاها رو گذاشتم جلو دست تا زلزله بیاد بر می دارم و میرم بیرون بالاخره اگه ساختمون خراب شد یه چیزی باشه که بشه باهاش کاری کرد، چیزی خرید و ...

-ما که سند خونه رو شبا میزاریم کنارمون اولین چیزی که برمیداریم سند خونست بعد زلزله اگه سند نداشته باشی چند ماه طول میکشه ثابت بشه اینجا خونه شما بوده

-منم رختخوابا رو می ندازم تو حال و اولین چیزی که بر می دارم جونمه ،برمیدارمشو فرار،شوهرم هم خودش میاد دیگه!

جواب ها مختلف بود و به قول سید مرتضی(آوینی) عقل معاش است دیگر،عقل معاش می گوید وقتی زلزله آمد طلا و سند خانه و جان را بر داری و...

دیگر همه نظرات خود را بیان کرده بودند و فقط چند نفر دیگر،شاید دو نفر مانده بود که جواب سوال را بدهند و...

نوبت رسید به خانمی که طبقه اول زندگی می کرد و تا الان ساکت بود و فقط نظرات را گوش می داد و حالا همه منتظرند تا جواب او را بشنوند!

اگر دوباره زلزله آمد اولین چیزی را که بر می دارید چیست؟

سرش بالا گرفت خیلی مصمم گفت من اولین چیزی که بر می دارم چادرم هست!!!

نمی دانم چقدر مسخره اش کردند و آخر بحث چه شد ولی آنقدر می دانم  که برخی ترسیده بودند،برخی نگران بودند،بعضی مانتو به تن،بعضی چادر به سر،مگر ربطی هم دارد؟نمی دانم شاید...

(برگرفته از یک واقعیت)

سجاد شکیب